Het toevluchtsoord in Groningen is vanaf het begin van de vorige eeuw opvang geweest voor meisjes die niet thuis konden opgroeien. Een aantal van hen was ongehuwd zwanger, ze bevielen in het ziekenhuis waarna ze hun kind moesten afstaan. Er heerste een, in onze ogen nu, een hard regiem. In de zeventiger jaren evalueerde deze opvang tot een Blijf van mijn Lijf Huis. Omdat er een nieuw gebouw kwam, werd besloten het oude gebouw een weekend lang open te stellen voor publiek. Wij werden gevraagd om in twee ruimtes een installatie te bouwen rondom de geschiedenis van het Toevluchtsoord. In dat weekend kwamen een aantal vrouwen die daar waren opgevangen voor het eerst terug in het gebouw. We schreven hun vaak emotionele verhalen in verkorte versie op de lambrisering.
